Neredeyse her çocuk, normal gelişim sürecinin bir parçası olarak korkular ve endişeler yaşamaktadır.

Yaygın olarak görülen ve genellikle yaş ilerledikçe terk edilen korkular; karanlıktan, hayali

yaratıklardan ve ebeveynlerinden ayrılmaktan korkmaktır. Klinik tabloda bir kaygı görülebilmesi için

çocukların işlevselliklerinin bozulması gerekmektedir. Gerçekçi olmayan çocukluk korkularının çoğu

zamanla yok olsa da en kaygılı yetişkinlerin kaygılarının kökenlerini çocukluklarına dayandırdıkları

bilinir. Ayrılık kaygısı bozukluğunun üzerinde duracak olursak hepimizin bildiği üzere ebeveynlerden

ayrılmayla başlar. Bu bozuklukta çocuk ebeveynlerinden uzaktayken ebeveynlerinin veya kendisinin

zarar göreceğine inanmaktadır ve ebeveynlerinin peşinden ayrılmamaktadır. Genelde ilk kez okula

başlayan çocuklarda görülür. Çocuklarda ve ergenlerde görülen bir diğer kaygı bozukluğu sosyal kaygı

bozukluğudur. Çoğu sınıfta sessiz ve utangaç en az bir öğrenci bulunmaktadır. Genellikle bu çocuklar

genç ya da yaşlı bütün yabancıları göz ardı ederek yalnızca aile bireyleriyle veya tanıdık akranlarıyla

oynarlar. Çocuklarda kaygı bozuklukları çoğu zaman olgunlaşmayla ortadan kalkmaktadır ancak

şiddetli olduğu durumlarda bilişsel davranışçı tedavisi ve oyun terapileri işe yaramaktadır.